Verslag 6

Verslag 6
Vanmorgen (17 juli) zijn we om 9 uur vertrokken uit het “schimmige” jachthaventje. Eerst gaat de Pikkolo weg en dan komt er een rubberbootje aan met de havenmeester er in. Als Joachim zegt, dat er gisteravond niemand was en we niet konden melden, zegt hij: “Er staat een telefoonnummer op het bord!” Joachim moet €10 betalen. Wij blijven nog even liggen (we liggen tussen twee gigantische boten in) en gaan even later achter de Pikkolo aan. Geen havenmeester meer te zien! :-) We varen nu het Silokanaal op. Door de Brandenburger Vorstadtschleuse en dan de Havel op. Mooi varen! Over de Kleiner Zernsee en de Groszer Zernsee. We stoppen bij Werder en leggen aan in een “gloednieuwe” haven: Marina Havelauen. Ziet er prima uit, zelfs wifi (alleen bij het havenkantoor). Je moet wel heeeeeeel ver lopen naar het havenkantoor en de douches, door afgesloten poorten……… De volgende dag gaan we de stad Werder verkennen. Volgens Joachim vlakbij de haven. We lopen uiteindelijk 3,5 kilometer!!! Blijkt, dat ze de vorige keer in een andere haven waren! Tssss! Terug zijn we maar met de bus gegaan. Leuke dingen gezien: klein haventje met veel bijzondere dingen, visrokerij met veel “opgezette” vissenkoppen, een mosselbank, bakken met levende vissen.
De volgende stop is Potsdam. Daar is een grote haven. De eigenaar blijkt een Nederlander te zijn: Leendert Messchendorp. Er waren “geruchten”, dat het hier erg duur zou zijn en de mensen onvriendelijk. Viel allemaal reuze mee. We liggen niet bepaald op een luxe plek, maar dat valt later ook wel mee. Beetje lastig invaren. De volgende dag gaan Joachim en Barbara naar Spandau, waar vrienden uit Zwitserland met de boot liggen. Wij blijven nog een dag hier, want we willen Potsdam bekijken. “Helaas”, je kan het niet geloven: het is te HEET! We blijven maar op de boot in de schaduw. Bob vist, ik lees………. Nog wel boodschappen gedaan bij Kaufland. Groot!! Als we bij de kassa komen, vraagt de kassière naar een nummer. Huh?! We snappen er niks van! Dan blijkt, dat het wagentje een nummer heeft. Apart!
Dan wij ook naar Spandau. Onderweg passeren we de Glienickerbrücke. Hier werden vroeger de spionnen uitgewisseld tussen Oost en West. We worden weer “opgevangen” door Joachim en Barbara. De havenmeester vindt echter dat we naar een andere plek moeten. Ook goed. Alleen is hier het zijsteigertje wel erg smal. Meer dan een plank is het eigenlijk niet. Voor mij toch wel steeds een “overwinning” om er over te lopen………..Naast ons ligt een boot, waarvan de eigenaar (als hij hoort, dat we uit Nederland komen) ons meteen “bestookt” met goede raad, aanbiedt met de auto naar de supermarkt te gaan….. Heel aardig, maar eerst even alles op een rijtje zetten hier. Het is hier heel gezellig! Het is een klein haventje en net als de WY een vereniging met een speciale sfeer. Dat komt mede, doordat je ook hier heel goedkoop wat kan drinken. Maar ook worden er tafels en stoelen aangesleept, als je met elkaar onder de bomen wil zitten. We maken kennis met de Zwitserse vrienden. Er wordt van alles door elkaar “gekletst”: Duits met een Spandau-accent, Duits doorspekt met Nederlandse woorden en Duits op z’n Zwitsers (heel apart) …………… ’s avonds eten we met z’n allen. Er wordt chinees bezorgd, heel anders dan bij ons. Wel heel lekker! Het is een schattig haventje. Er is echter één probleem: van ’s morgens zes uur tot ’s avonds elf uur komt er elke vijf minuten een vliegtuig over. En wel zó laag, dat het landingsgestel al uitgeklapt is! Een ideale plek voor vliegtuigspotters! Het is niet te geloven, maar je went er aan. In het begin kijk je bij elk vliegtuig omhoog en fronst je wenkbrauwen, zoveel lawaai! Na een tijdje doe je hetzelfde als de mensen hier. Je stopt automatisch met praten tot het vliegtuig voorbij is en praat dan gewoon verder. ;-) Ook met slapen geen last. Ik zeker niet! Het is hier heel gezellig, maar één ding lukt maar niet. Bob probeert steeds moppen te vertellen, maar ze komen totaal niet aan! Moppen over Sam en Moos helemaal niet. En ze zijn hier zo preuts, dat moppen over (een klein beetje) seks, òf niet begrepen worden, òf ze durven niet te lachen. De volgende dag gaan Joachim en Barbara terug naar Potsdam. De verzekering heeft gebeld, dat de boot daar uit het water moet, om te kijken wat de schade is. Wij blijven een paar dagen in Spandau. Wel weer lekker om “op jezelf” te zijn. We lopen samen naar het “centrum” van Spandau. Een flinke wandeling langs het water. Maar goed, er is aardig wat te zien. Veel oud-nieuw, veel rommel. Morgen willen we met de trein naar Berlijn. Om ons alvast te oriënteren, vraagt Bob aan een man of hij iets mag vragen. “Nee!” en hij wijst Bob met zijn hand weg. Zeker Een andere man reageert hier heel verbaasd op en wil Bob antwoorden; die heeft al iemand anders gevraagd. Dus staan er nu twee mensen, die graag willen helpen………. We vinden een kantoor, waar we dagkaarten kunnen kopen. Geregeld!
In het volgende verslag het bezoek aan Berlijn.