Verslag 5

Verslag 5
Het is vandaag 27 juli. Het is “al lang” geleden, dat ik een verslag schreef. Dat heeft meerdere redenen: -we hebben een tijd opgevaren met Joachim en Barbara en dan ga je gezellig met elkaar wat drinken, eten, kletsen en heb je “geen tijd” om je verhalen bij te houden. –Het weer is schitterend geworden en dan lukt het ook niet zo. -We varen nu in het oosten van Duitsland en dan vind je zelden wifi (dat echt werkt zeker!). Dus verslagen schrijven en ze dan niet kunnen versturen, stimuleert ook niet echt! ;-) Maar vandaag komt alles op zijn pootjes terecht! Vanmorgen vertrokken we uit Oranienburg en na een uurtje varen, werd de lucht bijna zwart! Toevallig passeerden we een jachthaventje en het was niet zo moeilijk om te besluiten aan te leggen. Net alle lijntjes vast en de bui brak los! Èn de haven bleek wifi te hebben, dus…………
We waren gebleven bij Haldensleben aan het Mittellandkanaal. We hadden toen nog steeds belabberd weer, het kanaal was nog steeds saai. Daarom nog niet ècht enthousiast over deze reis………… Na Haldensleben varen we over het Waterkruispunt Maagdenburg: de Kanalbrücke over de Elbe. Op dit aquaduct (heel groot) geldt éénrichtingsverkeer en plezierboten mogen er alleen maar in konvooi overheen. Na de kanalbrücke ligt de sluis Hohenwarthe. Kunnen we zo in varen. We gaan ruim 19 meter omlaag! Gelukkig zijn er drijvende bolders. Verderop nog een sluis met maar 6 meter verval. Het is hier lastig varen in het Elbe-Havelkanaal. Net als in het Amsterdam-Rijnkanaal zijn de wanden hier steil en de golven, die gemaakt worden door de beroepsvaart, komen net zo hard weer terug……….. en terug………. en terug……….. Een heel eind “hangen” we, met nog vier boten, achter een beroepsschip, dat van de Elbe gekomen is. Het is hier nogal kronkelig en het schip vaart steeds de buitenbochten. We kunnen er niet voorbij! :-( Bovendien vaart een van de boten, die ook achter het schip varen, verschrikkelijk: dan links, dan rechts, dan snel, dan langzaam………… Bob wordt er hypernerveus van en daardoor krijg ik de slappe lach! :-) Eindelijk zijn we bij Genthin. Joachim en Barbara staan al klaar om onze lijntjes aan te pakken. Maar als we het haventje in draaien en het plekje zien, waar de boot in moet, hebben we alle twee onze twijfels. Het is heel smal, tussen twee boten in en er staat aardig wat wind. Uit het ene bootje komt een oud mannetje om ook mee te helpen. Tussen zijn en onze boot blijft er ongeveer 20 cm over, maar hij vindt het prima. Aan de andere kant is een steigertje met daaraan een “bio”boot. Eerst staat er een vrouw achterop, maar als ze ziet, dat wij onze boot naast die van hen willen “persen”, raakt ze volledig in paniek en gaat naar binnen. Haar man (net een kabouter) komt naar buiten en helpt heel rustig met aanleggen. Tot overmaat van ramp vaart er net een binnenvaartschip voorbij en zuigt al het water uit het haventje weg. Dat komt natuurlijk weer terug en zorgt zo voor een sterke stroming! Uiteindelijk ligt de boot op het plekje! En het heeft maar een klein stukje van de verf gekost. Heeft Bob van de winter weer wat te doen! We ontmoeten hier twee WY-schepen: de Ponjaard en de Helena. ’s Avonds gezellig bij gekletst natuurlijk. De volgende avond laten we aan Barbara en Joachim wat foto’s en filmpjes van onze vorige reizen zien. Voornamelijk omdat zij maar niet begrijpen kunnen, waarom wij die kanalen zo saai vinden. Wij houden van meer avontuur! Ze vinden het heel mooi, maar Frankrijk is misschien toch wel een stap te ver. Bob zegt, dat ze dan wel in België kunnen beginnen. Dat lijkt hen wel wat. En om alvast wat Frans te oefenen, praten we verder in een mengelmoesje van Frans, Duits en Nederlands. Als we mensen op straat tegen komen, kijken die ons niets begrijpend aan!
Na Genthin varen we verder richting Berlijn. Eerst de Wendsee op. We weten niet wat we zien! DE ZON!! Èn we hebben uitzicht! Na honderden kilometers gras, bomen, gras, bomen, gras, bomen, zien we hier een plas water met haventjes en bootjes, die voor anker liggen. Je ziet hier heel veel “dingen” varen, die als boot gebruikt worden. Een soort containers, huisjes……….maar mensen genieten! Schitterend! Dan komt de Plauersee. Wij varen braaf achter de Pikkolo aan. En dan “slaat het noodlot toe”. Joachim gebaart heftig, dat Bob terug moet. Hij is op een zandbank gevaren! Ik begreep al niet, waarom we niet tussen de boeien bleven……….. maar ja, zij waren hier al eerder geweest. Wij gaan achteruit en komen er gemakkelijk af. Biesbosch-ervaring! Bij de Pikkolo lukt het niet. Dit gebeurt om 11 uur. Wij proberen hem los te trekken, dan nog samen met een klein bootje. Het lukt totaal niet. Joachim heeft een bedrijf gebeld en er komt een man in een rubberbootje kijken en constateert dat er een probleem is. Slim, hoor! Maar een oplossing heeft hij niet, want het is zaterdag en in het weekend werken ze niet. Hè?!! Dan komt er een groot Nederlands schip helpen. De Vasalis II uit Tiel lag op het meer voor anker en heeft al het “geklungel” een poosje aangekeken en komt helpen. Met lijnen, die drie keer zo dik zijn als die van ons, probeert hij de Pikkolo los te trekken, maar ook dit gaat zeker niet gemakkelijk. De lijn breekt en later nog één. Op een gegeven moment gaat de Pikkolo overhellen. Dan durven Joachim en Barbara niet verder. (Zou ik ook niet gedurfd hebben!) Hoe moeilijk schipper Touwslager het ook vindt, hij moet het opgeven. Hij gaat terug naar zijn ankerplaats (heeft een paal in het midden van zijn schip). Wij mogen bij hem aanleggen, in afwachting van de verdere gebeurtenissen. Bob gaat met de rubberboot naar de Pikkolo om hen “geestelijk” te ondersteunen. Joachim heeft ook de waterpolitie gebeld. Als zij om drie (!) uur komen, zeggen ze eerst, dat ze niet mogen helpen, maar ze doen het toch! :-) We mogen er alleen niet over praten……. Het duurt nog tot half vijf eer ze de boot weer los hebben. Als Joachim hen wat wil geven, mag dat niet. Hij moet alleen de bekeuring van €35 betalen. We plagen Joachim een beetje met zijn “zwijgplicht”. Als we een paar dagen later een politieboot zien varen, zegt Bob over de marifoon: “Ich sehe deine Freunde”, waarop Joachim direct antwoordt: “Nicht über das Funk!!” De verhoudingen met de politie liggen hier toch wat anders dan in Nederland. Als we ’s avonds een plekje gevonden hebben in een (beetje) apart haventje, zegt Joachim nog, dat hij nu voor de eerstkomende tien jaar wel genoeg “Abenteuer” gehad heeft! Met andere woorden: mij niet gezien in België! ;-)
Wordt vervolgd!
PS. Het noodweer en de daarmee gepaard gaande wateroverlast in Berlijn van gisteren hebben wij alleen vanuit de verte gezien.