Verslag 9

Verslag 9
Na “roerend” afscheid genomen te hebben van Joachim en Barbara (zij gaan de andere kant op) vertrekken we om 5 voor half 8. Voor Joachim duidelijk véél te vroeg. Hij mompelt: “Wat zijn jullie allemaal vrolijk zo vroeg!” :-) We varen achter de “Dania” aan. Het is geweldig! Dwars door Berlijn. We zien het nu letterlijk van een heel andere kant. We komen ook langs de Rijksdag, de zetel van het parlement en de “werkruimte” van Angela Merkel Volgens de mannen heeft ze gezwaaid, met de bovenste knoopjes van haar bloes los, maar ik heb haar niet gezien! ;-) Wel de glazen koepel, die bovenop het gebouw staat. Het is super! In Berlijn gaan we door de Mühlendammsluis. (Later zien we bij de “Tagesschau”, dat daar een riolering gesprongen is. En niet zo’n beetje! De hele buurt staat blank met rioolwater. Wat moet het daar gestonken hebben!) Na de Spree gaan we de grote Müggelsee over, de Müggelspree door, het Gosenerkanal door, de Seddinsee over tot in Schmöckwitz. Veel jachthavens hier. Toevallig komen wij terecht bij een zeilvereniging: Freien Vereinigung der Tourensegler Grünau 1898 e.V. Eén euro per meter liggeld, inclusief water en stroom en voor één euro 5 minuten douchen! Het is zo mooi hier!! Het Mittellandkanal en het Havelkanal zijn voorlopig nog vergeten. ;-)
André houdt ervan om op tijd te vertrekken. Om 9 uur over de Dahme, de Langer see, weer de Dahme, het Teltowkanaal, naar de jachthaven Tempelhof. Mooie, luxe haven! André heeft zich hierop verheugd, omdat aan deze haven het restaurant Redo XXL ligt, waar ze “reuzenschitzels” verkopen tot wel anderhalve kilo toe. En hamburgers met een doorsnee tot 50 centimeter. Ik moet er niet aan denken!! We spreken af, dat we daar om drie uur (rare tijd!) gaan eten. Eerst gaan Bob en ik boodschappen doen bij de Lidl. Als we bij de vleeswaren aan het “overleggen” zijn, wat we zullen nemen, vraagt een oud dametje of we uit Nederland komen. Inderdaad. De tranen lopen dan over haar wangen. Ze vertelt, dat het tranen van ontroering zijn. Ze krijgt die altijd, als ze Nederlands hoort spreken. Als kind woonde ze in de buurt van Aken en ging ze in Nederland snoepjes kopen. Lief! Als we teruglopen naar de boot, komen we een groepje jonge mannen tegen. Eén van hen vraagt, of we wat over hebben voor Stephan, want die gaat trouwen. Als Bob hem wat geeft, krijgen we een klein pakje (blijken later haarspeldjes in te zitten!). Als we verder lopen zegt één van de jongens: Viel Glück beim Weltmeisterschaft! Engnek! :-) Dan op naar Redo XXL. André en Lukas bestellen een schnitzel van 600 gram met frites (veel!), Suzanne een schnitzel van 400 gram met 20 (!) aardappelkroketjes, Bob neemt Eisbein met Sauerkraut (brrrrr!), Bernadette een schnitzel van 200 gram en ik ben de meest bescheiden eter: een Hähnchenbrustfilet “Melba”, kip met perzik en kaas, met Kartoffeltaler (rösti). Tijdens het eten heeft André het al duidelijk moeilijk. Tja, ogen groter dan de maag? Lukas eet alles op, Suzanne ook! Bob eet alleen van het vlees, geeft daar ook nog het een en ander van aan Ruby, de hond van André en Suzanne. Ik eet bijna alles op, net als Bernadette, maar André “maar” de helft. Je kan hier wel een tasje krijgen om de rest in te pakken, maar dan moet je wel aangeven waarom je je bordje niet leeggegeten hebt. :-) ’s Avonds komen de Zwitsers bij ons nog wat drinken, maar ze willen absoluut niets eten! Gek, hè! Als onze gasten naar “huis” gaan, maakt Bob nog even een praatje met onze “buren”. Jonge, Poolse mensen. Heel aardig. Ze willen beslist, dat we nog wat komen drinken! Eigenlijk wilden we gaan slapen. Vooruit, één drankje dan! Ja,ja……… We raken aan de praat (in het Engels) en er is zo veel te vertellen. Hij is tandarts en als ik het goed begrijp, heeft zij een eigen “winkeltje”. We drinken Schnaps uit Oekraïne en uit Polen. Krijgen nog bier uit Polen mee en als Marzin hoort, dat Bob graag vist, krijgt hij de naam van een goed “stekkie” mee en een speciale zonnebril, die de schittering op het water weg neemt. Om kwart voor één stappen we uiteindelijk weer op onze boot!
De volgende morgen helpen we de Polen op weg. En gaan zelf, met de metro, Berlijn in. Op het eerste station kunnen we met de betaalkaart geen kaartje kopen. Pas nadat we het tweede station (waar het ook niet lukte) uitgegaan zijn om geld te wisselen, lukte het. Bob wilde gewoon “zwart rijden”, maar er werd zó voor gewaarschuwd, dat je een hoge boete krijgt, als ze je snappen. Nu moet ik eerlijk zeggen, dat ik geen enkele controle gezien heb, maar toch! We gaan eerst naar checkpoint Charlie. Dat had ik de vorige keer “gemist”. (Toen waren mijn benen te moe!) Wat een “poppenkast”! Overal kan je uniformen, petten, mutsen, gasmaskers kopen. En met de “grenswachten” kan je op de foto. Verder “slenteren” we nog een beetje door de Friedrichstrasze. Heel anders, veel rustiger dan de vorige keer. We drinken nog wat en dan terug naar Tempelhof.