Verslag 6

Verslag 6
We hoorden in Anseremme al, dat er in Namen iets gebeurd was met de (drijvende) capitainerie, het kantoor van de havenmeester. Er zou een grote boot tegen aan gevaren zijn……….. later hoorden we, dat alles daar gezonken was, maar niet door een aanvaring met een boot………. er was een afsluiter kapot of niet goed afgesloten. Gelukkig maar dat wij daar niet meer aan de steiger lagen. Weet wat er allemaal mee gesleurd wordt…….
Bij de eerste sluis in Frankrijk (Les 4 Chemines) wordt ons lijntje netjes aangepakt. Dat is de eerste keer! Wow! Hier laten we ons vignet zien en we krijgen een afstandsbediening mee voor de volgende sluizen. Bij de sluizen vóór en ná de tunnel wordt ook ons lijntje aangepakt! Het moet niet gekker worden! Bovendien wordt in de sluis voor de tunnel gebeld naar de sluis na de tunnel. Wat een service!!
De afstandsbediening werkt prima! We zijn weer in ons element: de sluis in werking stellen, naar binnen varen, met één lijntje in het midden vast, “stang” naar boven duwen, schutten, wachten tot de deuren weer open gaan en dan op naar de volgende. Bij de sluis Montigny doe ik de stang omhoog en begint er keihard een bel te rinkelen. Ik heb toch niet per ongeluk het alarm aan gezet?!? Dat is de andere stang. Maar nee, het is alleen maar een bel om aan te geven dat de sluisdeuren dicht/open gaan. Pffffff! We herkennen nog niet veel, hoewel we hier vorig jaar ook gevaren hebben. Alleen gingen we toen de andere kant op. Tòt we in Fumay aankomen. Ja hoor, hier hebben we vorig jaar ook gelegen.
En ja, we zijn weer in Frankrijk: takken in het water………bomen hangen van de kant af in het water………… De huizen zien er niet uit: verveloos………. kapotte ruiten…………….elektriciteitskabels langs de muren…….tv-antennes schots en scheef op het dak……….scheef hangende kozijnen……… In de sluizen moet je maar afwachten, waar en hoe de bolders zitten…………..
MAAR……… het is hier ook schitterend!!! Kasteeltjes, mooie bloemen, leuke dorpjes, zwanen, ganzen, vlinders, libellen, bossen, vogels, mooie oude bruggen………….. en bovenal RUST!!!! Dit is toch wel ons “vaarland”!!! We hebben nog even gedacht volgend jaar in Nederland te blijven, maar nee, hier kan Nederland niet tegen op!
De volgende dag vertrekken we op tijd. We willen naar Charleville. Veel “heftige” sluizen. Dit is weer het betere klim- en klauterwerk. Zodra je aan de stang getrokken (of eigenlijk geduwd) hebt, gaan de deuren dicht en stort het water de sluis in. En omdat je omhoog gaat, “hijs” je je boot eigenlijk omhoog. Aan het eind van de dag en na 10 sluizen heb ik geen handen en armen meer over! Maar goed, je krijgt er wel spierballen van! Tot overmaat van ramp waait na de tweede sluis mijn zonnehoed weg. :-( We zijn nu ook steeds met twee boten in de sluis en dat is niet zo handig. Bij de sluis van Revin (verval 4.60 m) wordt ons lijntje weer aangepakt. Maar een beetje stom van mij: mijn voorste lijntje is te kort……..dus ander lijntje pakken. Gelukkig blijft de jongen vriendelijk en geduldig. En ik kan me vergissen, maar volgens mij liet hij het water rustiger de sluis in lopen, zodat de boot wat makkelijker te hanteren was.
Toch blijft het schitterend. We zien roofvogels boven de bomen cirkelen en paragliders heerlijk door de lucht zweven…..er komt een mooie libel naar binnen vliegen (zie foto) Om kwart over 5 zijn we in Charleville. Vorig jaar is hier onze fiets gestolen. We gaan daarom niet aan de buitenkant van de haven liggen, maar aan een steigertje in het midden. En de fietsen op het achterdek met 86 sloten erom heen. (Even voor de duidelijkheid: 86 is voor mij het getal voor “veel”. ;-)) Er stond een gozer aan de kant met een brommer en een telefoon. Volgens mij was hij aan het “inventariseren”!
De volgende morgen komen we bij de eerste sluis en daar liggen drie boten voor te “dobberen”, waaronder de boot van Kees en Helma. We hebben hen de vorige avond ontmoet. Ze komen uit Breda en hebben daar een eenmansdierenartspraktijk (mooi woord voor scrabble!) gehad. Volgens Helma had niemand de sluis geactiveerd met de afstandsbediening (?!). Nu lagen er twee boten in en het duurde heel lang. Helma had er geen goed woord voor over! Volgens haar waren het klungelaars. Toen we uiteindelijk de sluis in gingen, snapte ik het wel. Een heel oude sluis met nauwelijks bolders om aan te leggen, ook nog moeilijk bij te komen, maar één trap en niemand om je lijntje aan te pakken! En daar betaal je dan € 229 voor om in Frankrijk te mogen varen! Maar het lukt en we kunnen weer verder. “Noodgedwongen” nu constant met Kees en Helma. Je kan niet even links of rechts……………….. op zich niet zo erg, maar Helma is nogal “bazig” en denkt alles beter te weten. Bij een van de sluizen zit haar lijntje in de knoop en Bob “redt” haar door via de trap haar lijntje los te maken. Haha……….Bob wel natte schoenen………
De volgende dag komen we bij de sluis van Pouilly. Helma vaart voorop, maar de sluis reageert niet op de afstandsbediening. Er ligt een boot in, maar zo te zien, gebeurt er niets. Eerst gaat het licht op dubbel rood en even later helemaal uit. Tja, wat nu? Dan maar even aanleggen. Wij slaan een pen in de grond en leggen daar onze boot aan. De boot van Helma er tegen aan. Lekker makkelijk! Bob loopt naar de sluis en al snel komt er een autootje van de VNF en dan is het leed weer geleden. We tanken bij de “oude-brug-resten” voor Dun-sur-Meuse. Wel duur en het zijn toch wel een beetje “louche” figuren, die de pomp bedienen, maar het scheelt een hoop gesjouw. Bij de slager in het dorpje word ik geconfronteerd met het èchte Frankrijk. Bob maakt een praatje met de slager, die vertelt, dat hij vandaag precies 43 jaar in het vak zit. Leuk! Intussen kijk ik, wat er zoal in de vitrine ligt. Varkensneuzen in gelei, varkenstongen in gelei en duiven met hun kopjes er nog aan……… jakkes!! Als we op de terugweg langs een huis lopen, zegt Bob: “Moet je kijken, hoe mooi die opgelegde voegen.” Hij loopt er naar toe en voelt aan een stukje……… dat breekt spontaan af……….oeps!! ’s Middags lopen we met Kees (Helma houdt niet van wandelen) naar boven naar de kathedraal. Halverwege komen we bij en halfvergane burcht. Er staat een grote katapult voor met een “platte” soldaat er op. Als ik over een muurtje loop, kom ik nog een soldaat tegen met een zwaard. Hij ligt voorover in het gras. Ik heb hem maar gered, zo zielig :-) (Zie foto) Boven bij de kathedraal is een groot kerkhof. Het is heel erg verwaarloosd en kapot. Maar het uitzicht is schitterend!!
Vrijdagmorgen “moeten” we vroeg vertrekken. Er kunnen maar twee boten in de sluis en als je de eersten bent, gaat het lekker vlot. Ja, ja……… Helma hoort de man van de Zweedse boot, die voor ons aan de steiger lag, wat roepen. Ze denkt, dat hij “recht” had op het eerste te zijn bij de sluis. Achteraf heeft hij dat helemaal niet gezegd, maar waarschuwde hij, dat de sluis niet werkte. Dat blijkt, als het 9 uur is en de sluis open zou moeten gaan en dat niet doet. Bob loopt (weer) naar de sluis en belt daar. Probleem opgelost. Het contact met Helma en Kees wordt iets beter (je moet wel), maar het blijven mensen, die heel anders in elkaar steken, dan wij. Helma “commandeert” graag en zegt vaak: je moet dit of dat, maar als het erop aan komt, laat ze ons, vooral Bob het “vuile werk” opknappen. En als je iets wil vertellen, vult zij alvast je zin aan. Als je iets zegt en ze verstaat iets niet, is het steeds: HÈ?! WATTE?! Hoogst irritant…………..
Vanaf nu worden de sluisjes handmatig bediend. Leuk! De lijntjes worden aangepakt, je maakt een praatje en je helpt mee met schutten. We gaan nog steeds omhoog in de sluizen. Je zou denken, dat je zo langzamerhand wel “boven” bent. Maar daarachter ligt vast weer een andere “berg”. We varen nu langs mais- en korenvelden (letterlijk gouden “bergen”) en aan de andere kant een dijkje. Dan kijk je zo uit over landerijen. Zo mooi! We zien ijsvogels, een fuut op zijn nest, zwarte libellen………… Als we bij de laatste sluis voor Verdun komen, ligt er al een boot in. Via de marifoon zegt Bob tegen Helma, dat ze vast verder kan gaan. Nemen wij de volgende schut wel. Maar even later zegt Helma, dat de sluiswachter gezegd heeft, dat we er nog best bij kunnen. Dat gaat ook prima, maar Helma is er niet blij mee. Als ik tegen haar zeg, dat ze haar lijn goed strak moet houden, zegt ze: “Ik doe mijn best, maar jullie moeten verder vooruit.” Nou, ik dacht het niet! De sluiswachter draait eerst de deur dicht en trekt onze boot dan wat naar achteren, zodat we niet meer naast de achterkant van de Salsator liggen. Helma zegt, dat ze bang is voor HAAR lak. Wij ook Helma, maar als je daar zo bang voor bent, leg IK er wel een stootwil tussen……. Duuuuuh!!!! Het schutten gaat (uiteraard) prima. De sluiswachter laat het water er rustig in lopen en wij hebben onze boot, zoals altijd, uitstekend onder controle. ;-) Om 4 uur zijn we in Verdun. We willen hier blijven tot en met de 14e juli, de nationale feestdag in Frankrijk. Helma en Kees varen voorop en keren. Wij er achter aan. Bij een Belgische boot mogen we niet aanleggen en de Salsator ligt bij een Duitse boot. Nou, dan komen wij gezellig bij jullie aanleggen. Mwah, daar is Helma niet echt blij mee, want tja, “haar lak”……….. We liggen heel mooi in Verdun. Aan de kade met trappen en een stukje verder een fontein, die voor verkoeling zorgt, als af en toe de wind wat spettertjes naar ons achterdek stuurt. Zaterdagavond is er op de kade een concert. De boxen van de muziektent staan naast onze boten. Als het concert begint, trillen we zowat van de boot af! Om 11 uur gaan we maar naar binnen om een film te kijken, want alle liedjes zijn in het Frans, je verstaat er niets van. Even later wordt er op de boot geklopt en als we naar buiten gaan, zien we de zanger (met microfoon en al) op het dak van onze boot springen en daar verder zingen. Lachen!!! Onze boot kan wel wat hebben, maar als hij terug gaat, springt hij op het (polyester) dakje van Helma’s boot. Het kraakt!! Ze krijgt zowat een rolberoerte! Maar het valt gelukkig mee.
Verdun is mooi! We hebben de schitterende kathedraal bezocht, het Palais Episcopal, waar nu het wereldcentrum van de vrede, vrijheid en mensenrechten is. En de Citadelle met zijn tunnels van ruim 7 kilometer, waar in de oorlog de bakkerij, het hospitaal, de overlegruimtes, de soldatenverblijven met elkaar verbonden waren. Je neemt plaats in een karretje en dat leidt je door de tunnels met een heel verhaal op je koptelefoon. Onderweg worden er animaties vertoond, waardoor je een beetje een indruk krijgt, hoe het daar was. Alleen hebben de mensen er toen járen gezeten. Heel indrukwekkend! Overal in de stad staan monumenten. En dan de 14e juli. De brug, waar we een stukje vanaf liggen, is afgesloten, want daar zijn ze vanaf 6 uur het vuurwerk aan het opbouwen. Ook de muziektent wordt weer opgebouwd. De hele dag worden er al rotjes afgestoken. Het lijkt wel Oudejaarsdag! Tot nu toe staat de wind gunstig en liggen we met de boot op de “eerste rang”. Spannend! Gelukkig hebben ze de bruggetjes naar de steiger afgezet, zodat de mensen niet op de boten kunnen komen. In de loop van de avond loopt het rond het water helemaal vol met mensen. Op de volgende brug staat het vol, aan de overkant op de kade, op de trappen zit het vol, om de fontein. Er valt een matje van ons overboord. En als Bob dat er uit gevist heeft met zijn hengel en de pikhaak, krijgt hij applaus van de mensen, die aan de overkant bij de restaurantboot zitten te eten. In de muziektent worden liedjes gezongen, die een stuk beter verteerbaar zijn. Even na tienen komen Karl en Julia, Kees en Helma bij ons op het achterdek. De kap hebben we helemaal naar achteren gelegd, zodat we vrij zicht hebben op het “luchtruim” voor en boven ons. Om 11 uur gaat alle straatverlichting uit en worden we eerst welkom geheten in Verdun. (Zij kon ook niet weten, dat we er al een paar dagen waren :-) ) Dan de Marseillaise en onder “begeleiding” van allerlei soorten muziek begint het vuurwerk. Het is adembenemend!!! Ik heb nog nooit zo’n mooi vuurwerk gezien, maar ik heb ook nog nooit op zo’n “ereplaats” gezeten!
De volgende dagen varen we verder over de Maas. Er groeien dit stukje wel veel waterplanten. Eén keer moet Bob te water om de slierten uit het roostertje onder de boot te halen, maar verder gaat het goed. We liggen aan mooie steigertjes, waar het niet alleen STIL, maar ’s nachts ook héél donker is! We liggen ook nog aan de Aldi-steiger. Daar kunnen we met het boodschappenkarretje tot bij de boot komen. Lekker ingeslagen! Volgens Kees was er een kleine tornado. Wij hebben die niet gezien, want we hebben bij de Aldi (met airco) lekker rustig aan gedaan. We waren wel een paar banden van de zonnekap kwijt. Door de tornado meegevoerd? Ik had de hele boot al afgezocht. Maar nee, de volgende dag vond ik ze achter een kussen……..
In een van de sluizen ligt een boot. Wij varen er in en we wenken Helma, dat ze er nog bij kan. Maar nee, dat doet ze niet, want “haar lak”……….. Ok, dan niet. We spreken af, dat we na deze sluis op hen wachten. Als we na de sluis wachten, duurt het maar en duurt het maar…….. Bob roept Helma zo vaak op, dat we op een gegeven moment zowel van een Duitser als van een Belg te horen krijgen ”dat we maar moeten stoppen met het oproepen. Als ze ons zouden horen, hadden ze al lang geantwoord”. Met andere woorden: we zijn dat “gezeik” een beetje zat! We varen net de volgende sluis uit, als we weer “verbinding” hebben. Ze zijn aangevaren door een boot, waarvan de keerkoppeling plotseling niet meer werkte en tot overmaat van ramp, werkte de sluis ook niet meer. Tja, dat heb je ervan, als je niet met Bobbie en Hennie mee schut! Bob mocht dat van mij niet tegen Helma zeggen. Maar ze heeft blijkbaar wel humor, want ze zei het zelf al!
De volgende stopplaats is Pagny. Volgens mijn boek zou er water, stroom en toiletten zijn. Water was er, maar daar past geen enkele aansluiting op, stroom was er niet. Er was wel één toilet, maar dat was zo vies, dat je er volgens Bob je hond nog niet uit zou laten…….. Een stukje verderop staat een gewone auto langs de kant. Volgens Bob, die er natuurlijk een praatje heeft gemaakt, zijn het mensen uit Passau. Ze zijn op reis en slapen in hun auto! Ze parkeren dan bij aanlegplaatsen, omdat er daar vaak voorzieningen zijn. Komen ze er hier bekaaid af! We blijven nog een dag liggen. Er komt een heel mooi schip bij uit Oudewater. We worden ’s avonds gevraagd wat te komen drinken bij Ton en Marijke. Dan blijkt, dat Marijke de “kleuterkweek” gedaan heeft met Paulien Koekebacker. En dat ze nog steeds vrienden met Dennis en Paulien (meer dan 25 jaar onze buren in ons vorige huis) zijn. Wat is de wereld klein!
We liggen nu in Toul, in een echte jachthaven sinds lange tijd. De eerste dag gaan we met z’n zessen naar de Mac.Donalds. We praten Ton om. Marijke wil nog een dagje blijven, maar Ton wil liever door. Ik ben blij, dat ze nog een dagje gebleven zijn. Ik ging naar de havenmeester om te vragen, of ik een was kon draaien, maar hij was er niet. Marijke bood meteen aan om bij haar mijn was te draaien…….LIEF………daar zeg ik natuurlijk geen “nee tegen…..ze moesten wel een half uurtje later eten, want de wasmachine én de oven tegelijk aan, kon zelfs op hun boot niet…..”:-) ’s Maandags gaan Ton, Kees en ik naar de kapper. Daar hebben ze veel werk aan die “Hollanders” gehad. Maar we zien er weer keurig uit. Marijke vertelt, dat Ton ’s morgens croissants voor haar wilde halen, maar dat het niet gelukt was. Hij spreekt geen woord Frans en had om “chrysants” gevraagd……….tja, die hebben ze bij de bakker niet…..en hij kon ze ook niet aanwijzen………ze lagen niet in het zicht. :-) Dinsdagmorgen vertrekken Ton, Marijke, Kees en Helma (pffffff). Wij blijven nog tot donderdag en gaan dan richting Nancy.
Maandagmiddag krijgen we van Rob en Andrea het verdrietige bericht, dat ze Kennie gaan laten inslapen. Wat is het dan jammer, dat we zo ver weg zijn! Natuurlijk bellen we hen en weten we dat het allemaal goed verlopen is, maar dat is toch anders………………………..