Verslag 10

Verslag 10
(1 augustus) In Tempelhof nemen we vast afscheid van de Zwitsers, want wij gaan naar Potsdam en zij gaan terug naar Spandau. Het eerste stukje varen we nog samen op, maar op het Glienicker Lake gaan zij rechtsaf, de Glienickerbrug onderdoor en wij linksaf de Tiefer See en de Potsdamer Havel op. Als we bij de jachthaven van Potsdam komen, is er geen plaats. We gaan een klein stukje terug en leggen aan bij de kade. Dit is de eerste “stopplaats” van de terugweg. :-(
In Potsdam wil ik het een en ander bekijken, waar het de vorige keer te warm voor was. (Van de warmte is niet veel meer over.) We halen de fietsen van boord en gaan op weg. Al na een paar kilometer blijkt mijn band lek te zijn! We hebben wel plakspullen bij ons, maar geen water. Vlakbij ligt wel een grote regenplas en met ee gevonden bekertje is dat probleem opgelost. Als we verder gaan, blijkt toch de band weer leeg te lopen. Zo gauw mogelijk terug! Dan lopend nog maar een poging wagen. Maar als Bob onderweg aan een man vraagt, hoe ver het lopen is naar Slot Sanssouci, blijkt het toch vééél te ver om te lopen. (Wist ik eigenlijk wel, maar wilde het erg graag zien. ;-)) Als “troostprijs” bezoeken we Slot Charlottenhof en de Römische Bäder. Ook mooi! We eten ’s avonds bij het “bejaardenhuis”. Bob eet gebakken kippenlevertjes en ik een salade met grote garnalen. Lekker, maar wel een beetje prijzig! ’s Avonds legt Bob op de kade een nieuwe binnenband om het achterwiel van mijn fiets en heeft intussen “diepgaande” gesprekken met een Afghaan, die wat Nederlands spreekt, en met twee jonge vrouwen…………
Vanuit Potsdam over de Templinersee, de Groszer Zernsee, de Kleiner Zernsee, de Havel, de Göttin See, Dammgraben, de Trebelsee, weer de Havel. We willen naar Brandenburg. Op de heenweg zijn we “bovenlangs” door het Silokanaal gevaren; nu “onderlangs” door de Brandenburger Niederhavel. Er zijn veel plaatsen bezet. We vinden een “lastig” plekje bij de Jahrtausendbrücke. In het restaurant moeten we betalen: €15 voor één nacht. Voor water en stroom moet je muntjes in een automaat gooien. Douches zijn er niet! Al een paar dagen heb ik een beetje last van kiespijn. Met wat paracetamolletjes is het wel uit te houden. Nu wordt het zo erg, dat ik graag naar een tandarts ga. :-( Bij het restaurant vraag ik, of er een tandarts in de buurt is. “Blondje” zoekt op haar mobiel en zegt, dat we met de tram naar de Nicolaiplatz kunnen gaan (2 haltes) en dan linksaf. We komen dan bij het Städtisches Klinikum. Daar kunnen we dan bij de Eerste Hulp terecht. Mmmm? Nou ja, het is een begin. Bij de eerste hulp zeggen ze, dat er daar geen tandarts is. Hadden we al gedacht. Er wordt wat getelefoneerd en we krijgen een naam en adres van een (nood)tandarts, die we echter pas na 19.00 uur kunnen bellen. Als de verpleger mijn van pijn vertrokken gezicht ziet, zegt hij, dat we ook in de stad kunnen rondlopen. Er zijn hier genoeg tandartsen………. Zo gezegd, zo gedaan. In de volgende straat is wel een tandarts, maar die is op vakantie. Op de ruit staat wel het adres van een andere tandarts voor noodgevallen. Klein stukje verder. In een groot herenhuis. Wij naar binnen, de buitendeur was open. Dan naar boven. Hangt er een briefje op de deur: dinsdagmiddag gesloten. Shit!! Vlakbij is een apotheek. Bob vraagt daar, of ze nog een tandarts in de buurt weten. En ja, een stuk terug is er nog één. Bob vraagt “hoopvol”, of mijn kiespijn al over is. Helaas niet. Dus weer op weg. We vinden weer een mooi herenhuis. Wij naar boven. In een halletje zijn een paar deuren. Op goed geluk gaan we een van de deuren binnen. We komen bij een soort “operatiekamers” en worden daar door iemand met een mondkapje heel snel weer uit gezet en wordt ons de goede deur gewezen. :-) Ondanks de kiespijn werkt dit op mijn lachspieren! Bij een assistentie vertellen we mijn probleem. Ze gaat overleggen en we mogen blijven. Gelukkig! We moeten wel wat geduld hebben. Dat is lastig, als je zo’n kiespijn hebt. Ik verga van de pijn. Ik kan me niet herinneren zo veel pijn gehad te hebben. En je kan er niets aan doen! Na drie kwartier ben ik aan de beurt. Ik leg in mijn beste Duits uit, dat ik rechtsboven pijn heb. Hij gaat kijken. De assistente, die er bij is, heeft ons net de andere gang uitgezet. ;-) De tandarts probeert te ontdekken, waar het probleem zit. Met warm en koud, met tikken, met een röntgenfoto. Maar echt een probleem vindt hij niet. Het tandvlees is daar wel een beetje teruggetrokken. Hij doet daar een soort laagje over. En dan moet ik maar proberen of het beter gaat. De rekening valt mee: bijna € 40. Ik krijg nog een recept mee voor “zware” Ibuprofen. Dat halen we op in de apotheek, waar ze ons de tandarts gewezen hebben. We lopen terug naar de boot. Zo ver was het niet en in de tram moet je een kaartje kopen bij een automaat en dat is lastig. De tandarts had nog wel gezegd, dat –als het niet beter werd- ik terug mocht komen. Wel vóór vrijdag, want dan begint hun vakantie. Als ik naar bed ga en ga liggen, komt de pijn weer terug en niet zo’n beetje!! Ondanks de Ibuprofen. Uiteindelijk val ik in slaap……….
De volgende morgen is de pijn minder, maar niet weg. Af en toe krijg ik “aanvallen” van pijn. Tijdens die aanvallen weet ik niet, waar ik het zoeken moet! Bob belt de tandarts. Vandaag geen spreekuur. Morgen om 8.45 uur kan ik terecht. Ok! Ik probeer zo min mogelijk te eten en te drinken, want dan wordt de pijn heftiger. ‘s Middags gaan we de stad in. De pijn komt en gaat. De hele middag twijfelen we, of we morgen zullen gaan. Als ik aan het eind van de middag weer pijn krijg, besluiten we toch maar te gaan. (Liggeld betalen voor deze extra nacht doen we niet. Wordt toch niet gecontroleerd.) Slapen doe ik niet echt lekker. Van mij mag het zo gauw mogelijk morgen zijn. We gaan weer lopend naar de tandarts. Bob gaat mee de spreekkamer in. Wij zijn er zelf nu van overtuigd, dat het de op één na achterste kies is. En die moet er gewoon uit!!! De tandarts is het helemaal niet met ons eens. De röntgenfoto er nog een keer bij. Nee, het kàn niet! Bovenin wordt een verdoving in mijn tandvlees gespoten. Gaat de pijn weg? Nee, niet echt. Dan gaat de tandarts naar mijn ondergebit en tikt daar tegen de kiezen. Mmmm, die ene is wel gevoelig. Als hij met koud en warm ertegen komt, zit ik zowat tegen het plafond!! Wie had dat nou gedacht! Er wordt nog een overzichtsfoto gemaakt. En dan wordt de grote vulling eruit geboord. Er worden twee lichte verdovingen ingespoten. “Als u pijn hebt, moet u het zeggen. We hebben ook nog grotere”. Even later gaan ook de grote verdovingen erin. (De hele dag is mijn mond grotendeels verdoofd gebleven. :-)) Toen de vulling eruit was, liet hij me zien, wat het probleem was. De kies was onder de vulling van voor naar achter helemaal door midden. Onderaan de vulling zat een gaatje. Daardoor had ik zo’n pijn! En hielpen de Ibuprofen en de Paracetamol niet meer. De kies wordt eerst gevuld met een watje met een kalmerend middel, dan met gips en daar overheen een “hoesje”. Dat moet tot eind augustus wel goed blijven. Anderhalf uur in de stoel gezeten! De tandarts maakt nog een paar tekeningetjes van wat hij gedaan heeft…….. voor mijn eigen tandarts. Dan de rekening: € 380! Tja, pinnen gaat niet. Bob gaat eerst op aanwijzen van de assistente naar een pinautomaat. Dan lopen we samen terug naar de boot en vertrekken om kwart over tien uit Brandenburg. Ik denk, dat we “per ongeluk” een zeer kundige tandarts getroffen hebben. Geluk bij een ongeluk!!
Om kwart voor vier zijn we in Genthin en kunnen op het “oude” plekje van de Pikkolo liggen. Heerlijk!